over de beeldvorming van de psychiatrie.
René Kahn:
Helaas wordt in de media nog vaak een heel stereotiep beeld van de psychiatrie gegeven. Pas zat ik bij Pauw en Witteman en ook zij lieten de twee meest bekende karikaturen zien, een filmpje van Woody Allen waarin een psychiater met zijn patiënt over levensvraagstukken praat, en een fragment uit 'One flew over the cuckoo's nest', met een psychiater als een soort gemankeerde kampbeul. Vooral het beeld van de psychiater als man met een baard die de zieleroerselen van zijn op een sofa liggende patiënt probeert te doorgronden, is hardnekkig. Dat beeld is ontleend aan de psychoanalyse van Freud, maar psychoanalyse heeft niets met psychiatrie te maken, het is psychologie. Het verschil is dat psychiatrie over ziekte gaat en psychologie over normaal menselijk gedrag. Natuurlijk, de boeken van Freud zijn fantastisch geschreven en als verklaringsmodel voor hoe mensen met hun emoties omgaan is de psychoanalyse een boeiende theorie, maar voor de psychiatrie is de praktische waarde nul, want niemand heeft ooit kunnen aantonen dat psychoanalyse zieke mensen beter maakt.
In dit boek schrijf ik over psychiatrische ziekten aan de hand van verhalen van patiënten. In mijn vorige boek, over de hersenen, had ik hier en daar al kleine patiëntenverhaaltjes geschreven en mijn oudste dochter zei op een gegeven moment: waarom schrijf je niet meer van die verhaaltjes, die vinden de mensen het leukst. Vandaar mijn keuze om in dit boek te beginnen bij concrete patiënten en op basis van hun verhaal de diepte in te gaan. In de media is mij verweten dat ik er te veel een successtory van heb gemaakt, maar volgens mij valt dat wel mee, want in drie van de negen verhalen heeft de behandeling maar beperkt resultaat gehad. Bovendien vraag ik me af waar die journalisten hun deskundigheid vandaan halen. In sommige kranten las ik: zo succesvol als Kahn het voorstelt is de psychiatrie helemaal niet. Dan denk ik: hallo, werk jij in dit vak of werk ik in dit vak?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten